کد مطلب:152268 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:244
خانمی به آیت الله العظمی میرزا محمد حسن شیرازی گفت: یا خادم العباس
مرحوم آیت الله العظمی اراكی قدس سره از مرجع بزرگ حضرت آیت الله العظمی میرزا محمد حسن شیرازی قدس سره صاحب فتوای معروف تنباكو، نقل كردند كه ایشان فرمودند:
من برای زیارت مرقد منور حضرت امام حسین علیه السلام از سامرا به سوی كربلا روانه شدم، در مسیر راه به یكی از طوایفی كه در آنجا سكونت داشتند، رسیدم و به ضیافتخانه ی آنها وارد شدم.
رئیس طایفه از من پذیرایی گرمی كرد. در این میان زنی نزد من آمد و گفت: «السلام علیك یا خادم العباس! سلام بر تو ای خادم عباس.»
من از این طرز سلام كردن متعجب شدم و از رئیس طایفه پرسیدم: این زن كیست؟ او گفت: خواهر من است. گفتم: چرا اینطور به من سلام می كند؟! گفت: این نوع خطاب علتی دارد. گفتم: علتش چیست؟ گفت: زمانی من سخت بیمار بودم. به طوری كه همه ی بستگانم از درمان و ادامه ی زندگیم ناامید شدند و مرگ هر لحظه به من نزدیك می شد.
وقتی كه در حال حاضر احتضار بودم، ناگهان منظره ای در برابر چشمم آشكار شد، دیدم خواهرم بر بالای تپه ای كه جلو محل طایفه ی ما قرار دارد رفت و رو به سوی بارگاه حضرت عباس علیه السلام كرد و با گیسوی پریشان و دیده ی گریان گفت: «یا اباالفضل! از خدا بخواه كه به برادرم شفا عنایت كند.»
ناگهان دیدم دو بزرگوار به بالین من آمدند، یكی از آنها به دیگری فرمود: برادرم حسین! این زن مرا وسیله ی برادرش نموده است. شما از خدا بخواهید كه او را شفا دهد! حضرت امام حسین علیه السلام فرمودند: برادرم عباس! این شخص باید از دنیا برود، كار از كار گذشته است.
باز خواهرم برای دومین بار و سومین بار از مولانا العباس علیه السلام تقاضای عنایت و لطف كرد، در این هنگام دیدم حضرت عباس علیه السلام با دیده ی اشكبار به حضرت امام حسین علیه السلام فرمود: برادرم، از خدا بخواهید كه این بیمار شفا یابد و گرنه لقب «باب الحوائجی» را از من بردارید!
حضرت امام حسین علیه السلام با توجهی كامل فرمودند: ای برادر! خدایت سلام می رساند و می فرماید: «این لقب برازنده ی وجود توست و تا قیامت پابرجاست و ما به احترام تو این بیمار را شفا دادیم!»
در آن لحظه من سلامتی خود را باز یافتم! از آن زمان به بعد، خواهرم به هر كس كه ارادت خاصی داشته باشد و مقام نورانی او در قلبش جای بگیرد، او را «خادم العباس» می خواند. [1] .
من برای زیارت مرقد منور حضرت امام حسین علیه السلام از سامرا به سوی كربلا روانه شدم، در مسیر راه به یكی از طوایفی كه در آنجا سكونت داشتند، رسیدم و به ضیافتخانه ی آنها وارد شدم.
رئیس طایفه از من پذیرایی گرمی كرد. در این میان زنی نزد من آمد و گفت: «السلام علیك یا خادم العباس! سلام بر تو ای خادم عباس.»
من از این طرز سلام كردن متعجب شدم و از رئیس طایفه پرسیدم: این زن كیست؟ او گفت: خواهر من است. گفتم: چرا اینطور به من سلام می كند؟! گفت: این نوع خطاب علتی دارد. گفتم: علتش چیست؟ گفت: زمانی من سخت بیمار بودم. به طوری كه همه ی بستگانم از درمان و ادامه ی زندگیم ناامید شدند و مرگ هر لحظه به من نزدیك می شد.
وقتی كه در حال حاضر احتضار بودم، ناگهان منظره ای در برابر چشمم آشكار شد، دیدم خواهرم بر بالای تپه ای كه جلو محل طایفه ی ما قرار دارد رفت و رو به سوی بارگاه حضرت عباس علیه السلام كرد و با گیسوی پریشان و دیده ی گریان گفت: «یا اباالفضل! از خدا بخواه كه به برادرم شفا عنایت كند.»
ناگهان دیدم دو بزرگوار به بالین من آمدند، یكی از آنها به دیگری فرمود: برادرم حسین! این زن مرا وسیله ی برادرش نموده است. شما از خدا بخواهید كه او را شفا دهد! حضرت امام حسین علیه السلام فرمودند: برادرم عباس! این شخص باید از دنیا برود، كار از كار گذشته است.
باز خواهرم برای دومین بار و سومین بار از مولانا العباس علیه السلام تقاضای عنایت و لطف كرد، در این هنگام دیدم حضرت عباس علیه السلام با دیده ی اشكبار به حضرت امام حسین علیه السلام فرمود: برادرم، از خدا بخواهید كه این بیمار شفا یابد و گرنه لقب «باب الحوائجی» را از من بردارید!
حضرت امام حسین علیه السلام با توجهی كامل فرمودند: ای برادر! خدایت سلام می رساند و می فرماید: «این لقب برازنده ی وجود توست و تا قیامت پابرجاست و ما به احترام تو این بیمار را شفا دادیم!»
در آن لحظه من سلامتی خود را باز یافتم! از آن زمان به بعد، خواهرم به هر كس كه ارادت خاصی داشته باشد و مقام نورانی او در قلبش جای بگیرد، او را «خادم العباس» می خواند. [1] .
[1] كرامات العباسية ص 121 به نقل از الوقايع و الحوادث ج 3، ص 36 - چهره ي درخشان ج 1 ص 315 به نقل از قيام حق ص 148 -.